Een tijdje geleden benaderde Emmely Kokshoorn me omdat ze voor haar opleiding een magazine ging schrijven over ‘Angst voor de dood’. Ze heeft verschillende mensen geïnterviewd en kwam zo ook bij de rol van het onderwijs uit. En zo heeft de missie van Mijn gouden traan ook een plek in dit magazine gekregen.
Ze zeggen weleens dat ieder mens in ieder geval één leerkracht heeft die iets extra’s voor je betekent: de juf of meester die je niet meer vergeet. Voor Esther Ruël Engelman is dat juf Natasja. Zij was degene die Esther aandacht gaf en naar haar luisterde, en nog steeds is ze van grote betekenis in Esther leven.
Deze blog is verschenen op “ikmisje.eo” en is daar verder te lezen.
De dagen worden weer korter: het is sneller donker. Samen zoeken we de warmte op in onze huiskamers. In veel gezinnen gaat dit samen met het aansteken van kaarsjes. Vaak zijn kinderen een soort van betoverd door het flikkerende vlammetje. Alsof ze ernaar moeten blijven kijken. Het heeft iets magisch voor ze. ‘Mama, mag ik nu een kaarsje aansteken?’
Deze blog is verschenen op “Meer voor mama’s” en is daar verder te lezen.
‘Mama, ik hoop dat je negenennegentig wordt!’ We kijken de royal wedding en terwijl Prins Philip in beeld komt, vertelt de voice over zijn leeftijd: zesennegentig jaar! Ik zie de ogen van Madé groter worden. Hij wil blijkbaar maar al te graag dat zijn eigen moeder deze leeftijd gaat overtreffen en komt met het bijna-honderdtal als ultieme leeftijd voor mij. Ondertussen check ik even wat rekenvaardigheden in mijn hoofd en besef dat hij enorm vooruit is gegaan. Begrip van meer-minder: check. Tellen over het tiental: zéker check.
Deze blog is verschenen op “Club van relaxte moeders” en is daar verder te lezen.
Esther Ruël Engelman is pas 6 jaar oud als ze haar kleine broertje van 3 vindt in hun stapelbed: hij leeft niet meer. Een verdrietige en voor Esther ook verwarrende periode breekt aan: verdrietige ouders, het leven op school dat doorgaat, angstgevoelens en een hoofd dat niet stopt met denken. Er was één iemand die het verschil maakte: de juf van groep 6. Een zeer indrukwekkend en persoonlijk verhaal over een kind in rouw.
Deze blog is verschenen op Nivoz en is daar verder te lezen.
In alle regio’s zijn we gestart aan het nieuwe schooljaar: met frisse moed en een figuurlijke schone lei. De klassen zijn schoon en ingericht, de plannen liggen klaar en de bureaus staan er netjes geordend bij. Niet alles in het leven laat onze leerlingen met een schone lei beginnen, bepaalde gebeurtenissen en ervaringen veranderen het leven voorgoed. Deze verlieservaringen gaan vaak stilletjes met de leerlingen mee. En ondanks het feit dat we kinderen graag voor verlies zouden willen beschermen kunnen we dit niet. Het is dichterbij dan we denken. Ook Esther Ruël Engelman, leerkracht in groep 1, maakte als klein meisje een enorm verlies mee.
Deze blog is verschenen op Nivoz en is daar verder te lezen.