Een doos vol herinneringen, Marlien Crooijmans

De warmte van deze berenfamilie maakt het verlies van een babybroertje of babyzusje bespreekbaar. Voor kinderen die een broertje of zusje tijdens de zwangerschap zijn verloren, zal het een herkenbaar verhaal zijn. En tegelijkertijd zorgt de berenfamilie voor een veilige afstand van het persoonlijke verhaal van een kind. Hierdoor ook zeer geschikt om in de klas voor te lezen wanneer dit zich in het leven van een kind voordoet of in eerdere jaren is gebeurd.

Eigen ervaring

Marlies schreef naar aanleiding van haar eigen ervaring dit boek. Toen zij bij 22 weken zwangerschap haar dochter Annabel verloor, zocht ze naar een prentenboek om haar drie kinderen van 2, 3 en 5 jaar oud bij de situatie te betrekken en om een eerlijke uitleg te kunnen geven. Ze kwam tot de ontdekking dat er voor dit onderwerp niet veel prentenboeken voorhanden waren en zodoende besloot ze zelf een verhaal te schrijven en te illustreren.

Eerlijke taal

Het verhaal start met het mooie nieuws dat mama deelt met Kleine Beer: ‘Er zit een baby in mijn buik.’ Kleine Beer kijkt hier erg naar uit en wil met alles helpen. Op een ochtend verandert alles. Kleine Beer ziet dat papa en mama verdrietig zijn. De dokter heeft gezegd dat het niet goed gaat met de baby. Een prachtige afbeelding van de hele berenfamilie omlijst de heldere en eerlijk tekst. Het zusje van Kleine Beer krijgt een naam. Maar ook is daar die eerlijke boodschap. Ik vind het heel fijn dat de tekst in dit verhaal eerlijk en concreet is. Dit is precies waar kinderen behoefte aan hebben in verliessituaties.

‘Maar baby Bel is dood’, zegt mama.

Vragen

Kleine Beer stelt vragen die passen bij jonge kinderen. Soms denken ze, helemaal passend in hun ontwikkelende besef over de dood, dat dood zijn voor even is. Bovendien snappen ze nog niet dat dood zijn te maken heeft met lichamelijke functies die niet meer werken. Het voorlezen van dit boek erkent de persoonlijke ervaring van een kind én draagt bij aan een groeiend besef over de dood.

Afscheid nemen

Er moet afscheid genomen worden van baby Bel. Tijd om herinneringen te maken, geeft papa aan. Maar hoe maak je herinneringen?  En hoe werkt dit als je iemand niet lang gekend hebt? Kleine Beer bedenkt een plan om herinneringen aan Bel te bewaren. Zo ontstaat een doos vol herinneringen. Ik vind de uitleg die wordt gegeven over herinneringen, zeer treffend en mooi afgestemd op het begrip van jonge kinderen.

‘Een herinnering is een manier om aan iemand te blijven denken, zodat die voor altijd in je hart blijft.’

Praktisch handvat

Ook kinderen willen graag iets doen. En de beschrijving van het maken en samenstellen van deze doos vol herinneringen biedt meteen een praktisch handvat om met kinderen vorm te geven aan herinneringen. Een mooie werkvorm voor kinderen die iemand missen. Een praktisch handvat dat je in materiaal altijd voorhanden hebt in de klas en kunt aanpassen naar een specifieke situatie.

Tips voor in de klas

• Een doos vol herinneringen. Een kind dat verlies meemaakt kan een doos versieren en samenstellen met herinneringen en mooie voorwerpen. Kleine Beer draagt in het verhaal al behoorlijk wat ideeën en bovendien is er nog alle ruimte voor kinderen om zelf elementen voor de ‘doos vol herinneringen’ te bedenken. Ook kan het waardevol zijn om met de hele klas een doos vol herinneringen te maken.
• Namen noemen. De naam van baby Bel wordt duidelijk genoemd. Ze hoort voor altijd bij het gezin. Kinderen kunnen om de beurt een naam noemen van iemand die ze missen.
• Thuis-school. Dit boek kan heel mooi aan een gezin worden gegeven. Of leen het als school voor een tijdje uit. Zo wordt de link tussen thuis en school benadrukt.
• Gesprek. Denk samen na over de zin ‘Een herinnering is een manier om aan iemand te blijven denken, zodat die voor altijd in je hart blijft.‘ Kinderen kunnen vertellen wat ze dan bijvoorbeeld voelen. Ook kunnen rituelen van thuis besproken worden.